Czesc II. Ustroj Nieba

Część II. Ustrój Nieba

W cywilizacji Nieba hierarchia opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy. Nie istnieją jednak pojęcia typu, osobistej pozycji w społeczeństwie, wszystkie duszę są w tym aspekcie równe. Hierarchia społeczna odnosi się tylko do zajmowanych stanowisk a dusza, która kończy okres kadencji już nie jest postacią publiczną, jak również z tego tytułu nie zachowuje żadnych szczególnych praw.

Doświadczenie społeczeństwa, które żyje biliony lat (licząc według ziemskiego podziału czasu), zaowocowało optymalnymi rozwiązaniami we wszystkich dziedzinach życia społecznego i gospodarczego. Nawet najbardziej newralgiczne sprawy dotyczące zasad statusu społecznego, potrzeb duszy i egzystencji rodziny, zostały rozwiązane w sposób optymalny. Podlegają one prawu społecznemu, które uwzględnia potrzeby duszy jako nadrzędnej jednostki społecznej oraz rodziny będącej samą w sobie komórką społeczną, uwzględnia również potrzeby ogółu społeczeństwa.

Na polu szeroko pojętej wolności osobistej i podstawowego prawa wolnej woli dopracowane zostały wszystkie rozwiązania satysfakcjonujące społeczeństwo cywilizacji nieba. Jednak do pełnej harmonii mogło dojść dopiero wtedy, gdy cała społeczność dobrowolnie wyrzekła się własnych drastycznych potrzeb, w każdym z głównych aspektów życia społecznego i osobistego.

Nie istnieje forma ewolucji (nie tylko społecznej), w której wszystkie efekty życia są pozytywne. W logicznym rozumowaniu nie należy przyjmować, że w każdej populacji część jej owoców, tudzież potomstwa jest zagrożone odchyleniami od normy. Miarą najwyższego poziomu rozwoju jest zdolność do samo ograniczenia procesów, które przyczyniają się do występowania niekorzystnych efektów ewolucji.

Przyjąć należy, że cywilizacja Nieba, żyje obecnie na maksymalnie wysokim poziomie rozwoju. Dotyczy to stanu, który został wypracowany w rozumieniu dotyczącym eliminacji przyczyn negatywnych efektów ewolucji i rozwoju. Wypracowany został odpowiedni poziom zabezpieczeń w postaci instrumentów prawno-społecznych, które eliminują możliwość występowania i tworzenia się negatywnych efektów w życiu jednostki i działaniu społeczności. Chodzi tu, między innymi o efekty związane z narodzinami młodej duszy, która mogłaby posiadać "zły charakter". Chodzi również o zaistnienie wygórowanych i niebezpiecznych społecznie indywidualnych potrzeb, również o nadmierne wymagania rodziny, czy grupy społecznej.

Wdrożenie tego typu ograniczeń nie jest sprawą prostą, zarówno w kwestii prawa społecznego, jak i rodzinnego, a przede wszystkim w kwestii ewentualnego ograniczenia wolnej woli każdej duszy (świętego prawa w tej społeczności). Niewątpliwie każda dusza musiała zrezygnować z niektórych swoich szczególnych (większościowo ocenianych jako nadmierne) potrzeb i różnych wygórowanych zachcianek.

W takim przypadku problemy z naturalnymi odchyleniami od normy w kwestii charakteru nowo rodzących się dusz zostały rozwiązane. Obecnie w rodzinach żyjących w niebie przychodzące na świat młode dusze posiadają cechy osobiste, które mieszczą się w gromie pozytywnych norm.

Biorąc pod uwagę powyższe kwestie, wypracowany system społeczny musi posiadać odpowiednie instrumenty regulujące. Nigdzie, nawet w niebie, żadna społeczność nie rozwija się bez systemów ramowych, wiążących w sobie prawa społeczne.

Niebo jest cywilizacją i jak każda inna cywilizacja posiada własne środowisko życia. Każde środowisko szczycące się bardzo długim okresem niezakłóconego rozwoju, musi odpowiadać pewnym cechom.

Cywilizacja nieba wypracowała sobie taki system społeczny, który spełnia wszystkie wymogi egzystencji na takim poziomie, gdzie już nie występują konflikty społeczne. Nie można wykluczyć indywidualnych problemów na poziomie rodzin czy dusz. Jednak nie generują one zakłócenia do takiego poziomu, który groziłby rozwinięciem w rodzaj konfliktu społecznego.

Życie w Niebie

Obecny charakter życia społecznego w niebie można określić w następujący sposób:
Dusze posiadają pełne prawo wolnej woli, lecz ich prawa i obowiązki względem innych są ujęte w zakresie prawa rodziny. Wszelkie działania duszy na polu ogólno społecznym, zawsze występują pod egidą prawa własnej rodziny. Rodzina jest swego rodzaju "państwem w państwie". Tu na forum rodziny zapadają wszelkie decyzje w sprawach jej członków, które dotyczą pracy i działania społecznego duszy. Nagrody i kary dusza odbiera również z planu rodziny.

Wszelkie profity dla duszy za pracę lub za innego rodzaju działanie otrzymuje rodzina. Stanowią one swoistą wartość rodzinną, która pozycjonuje status rodziny w hierarchii społecznej Nieba. Na podstawie takiej pozycji w hierarchii członkowie rodziny mogą podejmować się, wykonania odpowiednich zadań, lub przyjmować członkostwo w różnych społecznych radach.

Nie istnieje obowiązek pracy. Potrzeby każdej duszy są spełniane w dysponowanych przez rodzinę wartościach. Te wartości dla każdej rodziny, to kwestia należności za wykonywane prace na rzecz cywilizacji. Prace te mogą być wykonane tylko według już wyżej wskazanej pozycji rodziny, prawa duszy i wyrażenia jej woli.

Hierarchia w niebie

Minione prawa rodowe, które stanowiły o hierarchii w przeszłości, gdy niebo było cywilizacją wielo kulturową, albo jeszcze wcześniej wielu królestw, już przeszły w zapomnienie. Obecnie istota hierarchii obowiązuje tylko ramach uznawania funkcji zarządzania niezbędnymi strukturami cywilizacji.

Innym aspektem działania statusu hierarchii, jest pozycja rodziny na planie społecznym, który swą moc uzależnia od obecnie istniejącego stanu rozwoju i działania rodziny. Jeżeli nowa rodzina osiągnie odpowiednio wysoki własny status, dorównuje w prawie społecznym do rodzin z rodów koronowanych. Prawo rodowe już nie obowiązuje. Korony pozostały, lecz nie są postrzegane jako symbol władzy i pozycji, tylko działają jako instrumenty pozwalające posiadaczom korzystać z nich w celu skutecznego wykonania trudnego, lub złożonego zadania. Zawsze posiadacz takiego instrumentu będzie zarządzał całokształtem działań, podejmował globalne decyzje, lub sam wykonywał najbardziej odpowiedzialne funkcje. Korona w cywilizacji nieba nie daje splendoru a wręcz przeciwnie dodaje obowiązków.

Różnica pomiędzy rodzajem hierarchii w cywilizacjach mniej doskonałych, takich jak pozytywny astral, lub nie wykazujących żadnej doskonałości, takich jak cywilizacja ziemska, w stosunku do cywilizacji nieba jest olbrzymia. W Cywilizacji nieba hierarchia opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy. A rodzina swoją pozycję opiera na sumie indywidualnych, ale wypracowanych wartości jej członków. Dalej nie występują żadne inne kryteria. O przyjęciu stanowiska decyduje ta dusza, która uzyskała do niego wypracowane prawo i chce podjąć się tego zadania.

Tam dusze same decydują, czy chcą zająć stanowisko, które w/g ich rozwoju im się należy. Nikt nikogo nie wybiera i nie żąda rekompensat w działaniu.

Najwyższym stanowiskiem w hierarchii Nieba jest Przewodniczący Rady Głównej Nieba. Jego zadanie to dopilnowanie właściwego stanu wzajemnych stosunków i zachowań pomiędzy pozostałymi członkami Rady Głównej Nieba.

Kolejny niższy etap w hierarchii nieba, to stanowiska należne każdemu z członków Rady Głównej. W tym miejscu na planie zarządzania cywilizacją występuje grono członków rady głównej. Każda dusza z tego grona, naturalnie będzie piastowała najwyższe stanowisko w radzie zarządzającej społecznością, którą reprezentuje. Dla przejrzystości władzy, nie istnieje żaden inny instrument, lub komórka władzy, która mogłaby mieć wpływ na tę społeczność. Inaczej mówiąc, każdy członek Rady Głównej Nieba, będzie przewodniczył najwyższej radzie, mającej wyłączną opiekę nad społecznością, którą reprezentuje. W identyczny sposób przechodzi władza do kolejnych, niższych szczebli zarządzania. Wszystkie szczeble, to zawsze rady, w których przewodniczący nie posiada funkcji władzy wykonawczej.

 Kolejny niższy szczebel władzy doradczej, za swego przewodniczącego ma członka rady wyższego rzędu. Status Przewodniczącego w kolejnych Radach, jest oparty na takich samych zasadach jak status Przewodniczącego w Radzie Głównej.

Działając na dowolnym stanowisku w hierarchii, dusza nie ma możliwości do spełnienia osobistych celów. Sprawę tą zabezpieczają dwa instrumenty. Pierwszym jest takie uznanie społecznej wiedzy, by splendor spływał w równej mierze na duszę zajmującą stanowisko, jak i na jej rodzinę. W przypadku stanowisk zawodowych należne wartości odbiera w całości rodzina. Drugim instrumentem jest taka organizacja wzajemnych zależności w składzie Rad, by Przewodniczący nie miał bezpośredniego wpływu na efekty pracy członków Rady.

W Cywilizacji Nieba nie występuje "wyścig szczurów", każda potrzeba jest spełniana z zasobów rodziny. Dusza podejmuje się spełnić zadanie z własnej woli i czyni to z przyjemnością. Czas przeznaczony na działanie lub na pracę jest czasem, który dusza przeznacza w równej mierze dla siebie i dla rodziny.


© Struski Andrzej
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.
www.andrzejstruski.com

Czesc. I Niebo - Srodowisko Zycia Duszy

Trylogia: Niebo, cywilizacja Boga i duszy.

Część. I Niebo - środowisko życia duszy.

Uznanie istnienia Boga jest jednoznaczne z uznaniem istnienia jego realnej postaci. Cokolwiek istnieje podlega prawu „początku i końca”, rodzi się lub powstaje i umiera lub kończy działanie.


W odniesieniu do zasady istnienia, niebo musi być rzeczywistością. Znane odniesienia, które tworzą cały zbiór informacji o niebie przydają mu charakter cywilizacji duchowej. Niebo jako takie musi posiadać własne środowisko życia, podobnie jak każda inna cywilizacja.

Jest to cywilizacja szczycąca się bardzo długim okresem niezakłóconego rozwoju. Do historii przeszły już czasy konfliktów, ekspansji i walki o sukces. Nie istnieje już niezdrowa rywalizacja, zarówno w zakresie konkurencyjności pomiędzy regionami, czy rodzinami jak również w osiąganiu sukcesu indywidualnego. Konflikty społeczne w tej cywilizacji, jeśli już występują, to w znikomej ilości, potencjalnie mogą one wystąpić jednak w bardzo niewielkim stopniu.

Procesy życia społecznego cywilizacji nieba są spójne i maksymalnie wyważone. Zasady społecznego życia są tak wypracowane, by nie występowały dysproporcje w dostępie każdej duszy, do wszystkich ofert tej najwyżej rozwiniętej cywilizacji.

Cywilizacja Nieba wypracowała sobie taki system społeczny, który spełnia te wymogi. Jednak spełnienie potrzeb wszystkich dusz żyjących w Niebie wymagało wyedukowania odpowiedniej indywidualnej postawy każdej duszy względem jej własnych potrzeb. W charakterze i osobowości obecnie żyjących dusz nie występują nadmierne, indywidualne potrzeby posiadania lub władzy. Ostatecznie takie samo ograniczenie nadmiernych potrzeb istnieje obecnie jako charakter osobowości duszy. Dusze są istotami wiodącymi życie rodzinne i rozwijają się indywidualnie w celu spełnienia osobistych potrzeb.
Takie cechy potrzeb osobistych zostały osiągnięte po wdrożeniu procesu zmian, którego głównym celem było przedłużenie życia.

  Czas przełomowych zmian dla cywilizacji Nieba to okres, w którym społeczeństwo przyjęło propozycję zmiany zasad życia osobistego. Życia, które z założenia miało zostać ograniczone w aspekcie emocji. Taki program wyzbycia się z życia osobistego stanów emocjonalnych (namiastką takiego stanu, życia bez emocji jest stan nirwany), poważnie skutkuje w sferze zachowań i potrzeb.

  Poprzez usunięcie instrumentów zmysłowych, które były odpowiedzialne za powstawanie stanów emocjonalnych, dusze wyzbyły się emocji, pozostały tylko uczucia.
Forma życia bez emocji, w jakiej od tamtego czasu żyją dusze w niebie, implikowała wiele efektów. Najważniejszym z nich jest pozbycie się przyczyn nadmiernego starzenia się, ciała duszy. Czas życia duszy tak się wydłużył, że mogą mu być przypisywane cechy wieczności.
Zmiana zasad życia emocjonalnego, mimo, że nie szkodzi indywidualnej osobowości, to jednak jest poważnym ograniczeniem swobód. Takiej ograniczonej emocjonalnie formie życia nie mieli obowiązku poddać się wszyscy. Każda dusza w niebie dysponuje, prawem wolnej woli. Jak w każdej społeczności, tak i w niebie istnieje podział i różnorodność indywidualnych potrzeb. O ile potencjał podziału jest znikomy, to indywidualne cechy i potrzeby sa niezbywalnym prawem. W nowych okolicznościach z takiego prawa skorzystała pewna ilość innych dusz. Mieli do tego pełne prawo, lecz stracili możliwość dalszego życia w niebie.

Środowisko nieba, jest otwartą przestrzenią i życie obok siebie istot, które eksponują taki rodzaj materii emocjonalnej, jakiego chciano się pozbyć, zakłócało nowy, zaistniały po zmianie stan całego środowiska życia dusz w niebie.

Zarządzający cywilizacją stanęli przed bardzo poważnym problemem. Podjęta została decyzja o utworzeniu bezpiecznego środowiska życia dla Lucyfera i wszystkich dusz, które chciały zachować poprzedni styl życia emocjonalnego. Z przyczyny charakteru fizycznego całej przestrzeni nieba, która jest w każdym miejscu, otwartym i zagospodarowanym środowiskiem życia, nie było gdzie bezpiecznie ulokować grupę istot, które dalej chciały żyć, korzystając z cech osobowości tworzących efekty emocji. Postanowiono, enklawę dla tych dusz wybudować poza przestrzenią nieba. Najlepiej dla spełnienia cech takiego zamierzenia nadawało się środowisko fizyczne przestrzeni wszechświata.

Środowisko istnienia cywilizacji nieba (jako obiektu „astronomicznego”), jest olbrzymią przestrzenią, w której ewoluowała i obecnie żyje populacja istot określanych mianem „dusze”.

Sam obiekt w pojęciu zajmowanej przestrzeni można określić jako kulistą formę, odizolowaną od otaczającego ją zewnętrznego środowiska fizycznego, które jest w dużym stopniu nasycone ciemną materią. Identyczne warunki fizyczne posiada przestrzeń otaczająca Wszechświat.

Przestrzeń wewnętrzna Nieba, w odniesieniu do przestrzeni wewnętrznej wszechświata, różni się w dwóch podstawowych kwestiach. Pierwszą jest wielkość, a drugą stan środowiska fizycznego.

W kwestii wielkości Niebo zajmuje przestrzeń dziesiątki razy większą od sumy przestrzeni wszystkich wszechświatów, które ta cywilizacja zbudowała. Jeżeli teraz przyjmiemy, że nasz wszechświat posiada średnicę, którą światło przebiega w czasie około czterech bilionów lat, to ta wielkość będzie pierwszym odnośnikiem pozwalającym ocenić wielkość Nieba,

W każdym wszechświecie materia, czyli systemy galaktyczne plus dźwięk, światło i inne formy niepołączone w atomy, zajmują tylko znikomą ilość ich całej przestrzeni. Przestrzeń wewnątrz wszechświatów, nie objęta oddziaływaniem grawitacyjnym zbiorów galaktycznych i galaktyk jest wypełniona rozrzedzoną i harmonicznie uformowaną ciemną materią. Ta materia jest pierwotnym źródłem, z którego w odpowiednich warunkach fizycznych może powstać materia ewolucyjna, z jakiej powstało i powstaje wszystko (w pojęciu ewolucji wszechświata na planie życia) we wszechświecie.

W ocenie człowieka przestrzeń ciemnej materii jest zupełną próżnią, gdzie nie ma żadnego życia i gdzie nie przebiegają procesy ewolucji wszechświata. W takiej ocenie, formy ewolucyjne wszechświata, (również zbiory gwiezdne), zajmują ułamek procenta całej jego przestrzeni.

Należy założyć, że cywilizacja duszy zajęła całą przestrzeń wewnętrzną tego olbrzymiego kulistego obiektu, w którym istnieje (tak jakby człowiek zagospodarował całą przestrzeń wszechświat). Dowodem na słuszność takiego założenia jest sprawa emigracji dusz, które opuściły przestrzeń nieba i osiedlone są w naszym wszechświecie (notabene, tu tkwi przyczyna zaistnienia wielu problemów w środowisku życia człowieka).

Uzasadnieniem takiego dowodu jest kwestia wykorzystania lub zagospodarowania całej przestrzeni nieba przez cywilizację dusz. Gdyby wewnątrz przestrzeni nieba istniały odpowiednie w rozumieniu wolne miejsca, do utworzenia bezpiecznej enklawy dla dusz żyjących w emocjach, to wówczas one tam byłyby zasiedlone. Emigracja dusz poza Niebo dowodzi, że takich miejsc w tej olbrzymiej przestrzeni brakowało.

Na bazie tego samego dowodu możemy wyciągnąć wnioski w stosunku do komunikacji w przestrzeni Nieba. Mimo olbrzymich odległości, łączność z każdym miejscem jest stała i systematyczna. Rodzaj komunikacji musi w jakiś sposób być szeroko dostępny i dodatkowo obejmować inne aspekty poza samą kwestią porozumienia, aspekty związane z uczuciami. W innym przypadku, gdyby nie istniały możliwości tak szeroko pojętej formy komunikacji, enklawy można by było bezpiecznie oddzielić.

Cywilizacja nieba osiągnęła pełną niezależność energetyczną i materialną, posiada do dyspozycji potrzebne zasoby, który w niczym nie ograniczają jej planów działania, (w uzasadnionej skali i potrzebie). Jako przykład a zarazem dowód, przytoczę tu wydatek energetyczny potrzebny do inicjacji ewolucji wszechświata, nie wspominając o uprzednim wysiłku zbudowania przestrzeni niezbędnej do przebiegu całego procesu ewolucji wszechświata.

W artykule dotyczącym budowy wszechświata, opisałem proces tworzenia jego jądro, którego średnica sięga miliarda lat świetlnych, a tempo rotacji wielokrotnie przekracza prędkość, z jaką porusza się światło. Poza tym sama materia, z której zbudowane jest jądro wszechświata posiada wyjątkowo duży potencjał magnetyczny. Pozwala on, korzystając z tempa wiru, wytworzyć tak silne pole grawitacyjne, które w określonym momencie ściąga do jądra swoje własne pole grawitacyjne. Coś w rodzaju czarnej dziury, tylko miliony razy mocniejszej, a przy tym jądro się nie zapada, zachowując tempo rotacji.

Takich wszechświatów cywilizacja Nieba zbudowała wiele, nie rujnując swego potencjału energetycznego i materialnego. Te skale wielkości są niewyobrażalnie duże, jednak samo istnienie naszego wszechświata jako („tworu Boga”), jest dowodem na potencjalne możliwości cywilizacji nieba.

© Struski Andrzej
Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

www.andrzejstruski.com