Czesc II. Ustroj Nieba

Część II. Ustrój Nieba

W cywilizacji Nieba hierarchia opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy. Nie istnieją jednak pojęcia typu, osobistej pozycji w społeczeństwie, wszystkie duszę są w tym aspekcie równe. Hierarchia społeczna odnosi się tylko do zajmowanych stanowisk a dusza, która kończy okres kadencji już nie jest postacią publiczną, jak również z tego tytułu nie zachowuje żadnych szczególnych praw.

Doświadczenie społeczeństwa, które żyje biliony lat (licząc według ziemskiego podziału czasu), zaowocowało optymalnymi rozwiązaniami we wszystkich dziedzinach życia społecznego i gospodarczego. Nawet najbardziej newralgiczne sprawy dotyczące zasad statusu społecznego, potrzeb duszy i egzystencji rodziny, zostały rozwiązane w sposób optymalny. Podlegają one prawu społecznemu, które uwzględnia potrzeby duszy jako nadrzędnej jednostki społecznej oraz rodziny będącej samą w sobie komórką społeczną, uwzględnia również potrzeby ogółu społeczeństwa.

Na polu szeroko pojętej wolności osobistej i podstawowego prawa wolnej woli dopracowane zostały wszystkie rozwiązania satysfakcjonujące społeczeństwo cywilizacji nieba. Jednak do pełnej harmonii mogło dojść dopiero wtedy, gdy cała społeczność dobrowolnie wyrzekła się własnych drastycznych potrzeb, w każdym z głównych aspektów życia społecznego i osobistego.

Nie istnieje forma ewolucji (nie tylko społecznej), w której wszystkie efekty życia są pozytywne. W logicznym rozumowaniu nie należy przyjmować, że w każdej populacji część jej owoców, tudzież potomstwa jest zagrożone odchyleniami od normy. Miarą najwyższego poziomu rozwoju jest zdolność do samo ograniczenia procesów, które przyczyniają się do występowania niekorzystnych efektów ewolucji.

Przyjąć należy, że cywilizacja Nieba, żyje obecnie na maksymalnie wysokim poziomie rozwoju. Dotyczy to stanu, który został wypracowany w rozumieniu dotyczącym eliminacji przyczyn negatywnych efektów ewolucji i rozwoju. Wypracowany został odpowiedni poziom zabezpieczeń w postaci instrumentów prawno-społecznych, które eliminują możliwość występowania i tworzenia się negatywnych efektów w życiu jednostki i działaniu społeczności. Chodzi tu, między innymi o efekty związane z narodzinami młodej duszy, która mogłaby posiadać "zły charakter". Chodzi również o zaistnienie wygórowanych i niebezpiecznych społecznie indywidualnych potrzeb, również o nadmierne wymagania rodziny, czy grupy społecznej.

Wdrożenie tego typu ograniczeń nie jest sprawą prostą, zarówno w kwestii prawa społecznego, jak i rodzinnego, a przede wszystkim w kwestii ewentualnego ograniczenia wolnej woli każdej duszy (świętego prawa w tej społeczności). Niewątpliwie każda dusza musiała zrezygnować z niektórych swoich szczególnych (większościowo ocenianych jako nadmierne) potrzeb i różnych wygórowanych zachcianek.

W takim przypadku problemy z naturalnymi odchyleniami od normy w kwestii charakteru nowo rodzących się dusz zostały rozwiązane. Obecnie w rodzinach żyjących w niebie przychodzące na świat młode dusze posiadają cechy osobiste, które mieszczą się w gromie pozytywnych norm.

Biorąc pod uwagę powyższe kwestie, wypracowany system społeczny musi posiadać odpowiednie instrumenty regulujące. Nigdzie, nawet w niebie, żadna społeczność nie rozwija się bez systemów ramowych, wiążących w sobie prawa społeczne.

Niebo jest cywilizacją i jak każda inna cywilizacja posiada własne środowisko życia. Każde środowisko szczycące się bardzo długim okresem niezakłóconego rozwoju, musi odpowiadać pewnym cechom.

Cywilizacja nieba wypracowała sobie taki system społeczny, który spełnia wszystkie wymogi egzystencji na takim poziomie, gdzie już nie występują konflikty społeczne. Nie można wykluczyć indywidualnych problemów na poziomie rodzin czy dusz. Jednak nie generują one zakłócenia do takiego poziomu, który groziłby rozwinięciem w rodzaj konfliktu społecznego.

Życie w Niebie

Obecny charakter życia społecznego w niebie można określić w następujący sposób:
Dusze posiadają pełne prawo wolnej woli, lecz ich prawa i obowiązki względem innych są ujęte w zakresie prawa rodziny. Wszelkie działania duszy na polu ogólno społecznym, zawsze występują pod egidą prawa własnej rodziny. Rodzina jest swego rodzaju "państwem w państwie". Tu na forum rodziny zapadają wszelkie decyzje w sprawach jej członków, które dotyczą pracy i działania społecznego duszy. Nagrody i kary dusza odbiera również z planu rodziny.

Wszelkie profity dla duszy za pracę lub za innego rodzaju działanie otrzymuje rodzina. Stanowią one swoistą wartość rodzinną, która pozycjonuje status rodziny w hierarchii społecznej Nieba. Na podstawie takiej pozycji w hierarchii członkowie rodziny mogą podejmować się, wykonania odpowiednich zadań, lub przyjmować członkostwo w różnych społecznych radach.

Nie istnieje obowiązek pracy. Potrzeby każdej duszy są spełniane w dysponowanych przez rodzinę wartościach. Te wartości dla każdej rodziny, to kwestia należności za wykonywane prace na rzecz cywilizacji. Prace te mogą być wykonane tylko według już wyżej wskazanej pozycji rodziny, prawa duszy i wyrażenia jej woli.

Hierarchia w niebie

Minione prawa rodowe, które stanowiły o hierarchii w przeszłości, gdy niebo było cywilizacją wielo kulturową, albo jeszcze wcześniej wielu królestw, już przeszły w zapomnienie. Obecnie istota hierarchii obowiązuje tylko ramach uznawania funkcji zarządzania niezbędnymi strukturami cywilizacji.

Innym aspektem działania statusu hierarchii, jest pozycja rodziny na planie społecznym, który swą moc uzależnia od obecnie istniejącego stanu rozwoju i działania rodziny. Jeżeli nowa rodzina osiągnie odpowiednio wysoki własny status, dorównuje w prawie społecznym do rodzin z rodów koronowanych. Prawo rodowe już nie obowiązuje. Korony pozostały, lecz nie są postrzegane jako symbol władzy i pozycji, tylko działają jako instrumenty pozwalające posiadaczom korzystać z nich w celu skutecznego wykonania trudnego, lub złożonego zadania. Zawsze posiadacz takiego instrumentu będzie zarządzał całokształtem działań, podejmował globalne decyzje, lub sam wykonywał najbardziej odpowiedzialne funkcje. Korona w cywilizacji nieba nie daje splendoru a wręcz przeciwnie dodaje obowiązków.

Różnica pomiędzy rodzajem hierarchii w cywilizacjach mniej doskonałych, takich jak pozytywny astral, lub nie wykazujących żadnej doskonałości, takich jak cywilizacja ziemska, w stosunku do cywilizacji nieba jest olbrzymia. W Cywilizacji nieba hierarchia opiera się na wypracowanych wartościach osobistych każdej duszy. A rodzina swoją pozycję opiera na sumie indywidualnych, ale wypracowanych wartości jej członków. Dalej nie występują żadne inne kryteria. O przyjęciu stanowiska decyduje ta dusza, która uzyskała do niego wypracowane prawo i chce podjąć się tego zadania.

Tam dusze same decydują, czy chcą zająć stanowisko, które w/g ich rozwoju im się należy. Nikt nikogo nie wybiera i nie żąda rekompensat w działaniu.

Najwyższym stanowiskiem w hierarchii Nieba jest Przewodniczący Rady Głównej Nieba. Jego zadanie to dopilnowanie właściwego stanu wzajemnych stosunków i zachowań pomiędzy pozostałymi członkami Rady Głównej Nieba.

Kolejny niższy etap w hierarchii nieba, to stanowiska należne każdemu z członków Rady Głównej. W tym miejscu na planie zarządzania cywilizacją występuje grono członków rady głównej. Każda dusza z tego grona, naturalnie będzie piastowała najwyższe stanowisko w radzie zarządzającej społecznością, którą reprezentuje. Dla przejrzystości władzy, nie istnieje żaden inny instrument, lub komórka władzy, która mogłaby mieć wpływ na tę społeczność. Inaczej mówiąc, każdy członek Rady Głównej Nieba, będzie przewodniczył najwyższej radzie, mającej wyłączną opiekę nad społecznością, którą reprezentuje. W identyczny sposób przechodzi władza do kolejnych, niższych szczebli zarządzania. Wszystkie szczeble, to zawsze rady, w których przewodniczący nie posiada funkcji władzy wykonawczej.

 Kolejny niższy szczebel władzy doradczej, za swego przewodniczącego ma członka rady wyższego rzędu. Status Przewodniczącego w kolejnych Radach, jest oparty na takich samych zasadach jak status Przewodniczącego w Radzie Głównej.

Działając na dowolnym stanowisku w hierarchii, dusza nie ma możliwości do spełnienia osobistych celów. Sprawę tą zabezpieczają dwa instrumenty. Pierwszym jest takie uznanie społecznej wiedzy, by splendor spływał w równej mierze na duszę zajmującą stanowisko, jak i na jej rodzinę. W przypadku stanowisk zawodowych należne wartości odbiera w całości rodzina. Drugim instrumentem jest taka organizacja wzajemnych zależności w składzie Rad, by Przewodniczący nie miał bezpośredniego wpływu na efekty pracy członków Rady.

W Cywilizacji Nieba nie występuje "wyścig szczurów", każda potrzeba jest spełniana z zasobów rodziny. Dusza podejmuje się spełnić zadanie z własnej woli i czyni to z przyjemnością. Czas przeznaczony na działanie lub na pracę jest czasem, który dusza przeznacza w równej mierze dla siebie i dla rodziny.


© Struski Andrzej
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.
www.andrzejstruski.com